بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمٰنِ الرَّحِيمِ لا أُقْسِمُ بِيَوْمِ الْقِيامَةِ

به نام خداى رحمان و رحيم.؛ چنين نيست (كه كافران پنداشتند)، قسم به روز (بزرگ) قيامت.

وَ لا أُقْسِمُ بِالنَّفْسِ اللَّوَّامَةِ

و قسم به نفس بسيار ملامت كننده.

أَ يَحْسَبُ الْإِنْسانُ أَلَّنْ نَجْمَعَ عِظامَهُ

آيا آدمى پندارد كه ما ديگر ابدا استخوانهاى (پوسيده) او را باز جمع نمى‌كنيم؟.

بَليٰ قادِرِينَ عَليٰ أَنْ نُسَوِّيَ بَنانَهُ

بلى ما قادريم كه سرانگشتان او را هم درست گردانيم.

بَلْ يُرِيدُ الْإِنْسانُ لِيَفْجُرَ أَمامَهُ

بلكه انسان مى‌خواهد ما دام العمر گناه كند.

يَسْئَلُ أَيَّانَ يَوْمُ الْقِيامَةِ

(كه دايم با شك و انكار) مى‌پرسد كى روز قيامت (و حساب) خواهد بود؟.

فَإِذا بَرِقَ الْبَصَرُ

(بگو) روزى كه چشمها از وحشت و هول خيره بماند.

وَ خَسَفَ الْقَمَرُ

و ماه (تابان) تاريك شود.

وَ جُمِعَ الشَّمْسُ وَ الْقَمَرُ

و ميان خورشيد و ماه جمع گردد.

يَقُولُ الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ أَيْنَ الْمَفَرُّ

و در آن روز انسان (زشت كار) گويد: (اى واى از سختى عذاب) كجا مفر و پناهى خواهد بود؟.

كَلاَّ لا وَزَرَ

هرگز مفرى نيست.

إِليٰ رَبِّكَ يَوْمَئِذٍ الْمُسْتَقَرُّ

آن روز جز درگاه خدا هيچ آرامگاهى نيست.

يُنَبَّؤُا الْإِنْسانُ يَوْمَئِذٍ بِما قَدَّمَ وَ أَخَّرَ

آن روز آدمى به هر نيك و بدى كه در مقدم و مؤخر عمر كرده از نتيجه همه آگاه خواهد شد.